Laatstejaars film: Het woord.

Deel 2: mini-innoverend project

Mini-innoverend project na erasmuservaringen:

THE FINAL COUNTDOWN

Het laatste weekend: Het laatste blogbericht.

Het einde is in zicht, ik heb bergen te plannen voor mijn vertrek. Ik neem dus afscheid van mijn bloglezers. Jullie waren een fantastisch publiek, en het voelt verschrikkelijk raar om een eind te maken aan mijn avontuur. De gemengde gevoelens die vanbinnen in me spelen zijn lichtjes onprettig. Ik zal ze missen, ik zal ze nooit vergeten, ik heb geen woorden voor het gevoel dat vandaag in mij huist. Ik heb geen zin in een vaarwel en een hopelijk tot nog eens. Deze mensen zijn een deel van mijn bestaan geworden, vele van hen vrienden voor het leven. Mijn doos zakdoekjes is bijna leeg, en ik moet deze laatste week van achterlaten doorkomen met mijn lakens en handdoeken om de tranen en het snot op te vangen. Ervaringen voor het leven, ik vergeet dit nooit meer, het was geweldig!

"NE WELGEMEENDE DANK U"

Wat me deze week nog staat te wachten:

projectvoorstelling
inpakken
zenuwachtig zijn
souvenirs voor de zussen
een hoop evaluatie
nog enkele stagelessen volgen of geven
zenuwachtig zijn
wenen
huilen
mensen knuffelen
de trein niet proberen missen
naar huis gaan
meer wenen
meer mensen knuffelen
zorgen dat ik mijn koffers niet verlies
zorgen dat ik mijn hoofd niet verlies
zorgen dat ik niemand fijnknijp tijdens het knuffelen

De laatste week blog: DE WINNER TAKES IT ALL!

Het was werkelijk hels, leuk maar hels. Van de stageschool naar het project naar de picknick naar de sociale vergadering… heen en weer geloop, niet echt een duidelijk doel. Man, ik heb nood aan een kompas: zo gaat het niet lukken om ooit de weg naar België terug te vinden. Daarbij ben ik ook nog eens hondsmoe en heb ik mijn kamer werkelijk laten ontploffen… Hoe krijg ik anders al mijn gerief in mijn koffer en rugzak. Mijn knieën knikken en ik sta te trillen op mijn benen: ik ben ongelofelijk zenuwachtig. Het woord structuur staat al lang niet meer in mijn woordenboek. Neen, dat woord ligt hier ergens tussen mijn welriekende sokken. Het is eigenlijk een wonder dat ik mijn laptop nog terugvond onder de berg papieren en met die twee halfvolle koffers in het midden van mijn hele kleine kamertje. Ik haat het trouwens ook dat ik die koffer zie, dan denk ik nog meer aan het feit dat ik er vandoor moet in enkele dagen, en ik mis al mijn vrienden in België maar ik besef ook dat ik vaarwel moet zeggen en dat maakt me heel droevig. Mijn moeheidsquotiënt vertelt me nu dat ik niet meer wil schrijven, en dat ik eigenlijk mijn laatste momenten hier moet gaan vergulden met alle anderen. So long farewell... auf wiedersehen! Goodbey!

Gelukkig word ik gesteund door het thuisfront... dank jullie wel mijn speelpleinwerkers: SPEGT!

Vrije dag – stagedag 2 en 3: Actually… Tivoli en Carpark North en welverdiend weekend

15 april 2009 – TE VEEL TIRAMISU, TE WEINIG BAGEL

Na een lange dag werken voor school, komt Eline me redden: we eten samen een bagel, die veel te snel verdwijnt en vergeten onze zorgen in een een grote bak… wat zeg ik in een trog tiramisu om U tegen te zeggen. Buikpijn verzekert achteraf. Giechelen ook! Het leven zoals het actually hoort te zijn…

16 april 2009 – Op zoek naar het lessenrooster

Ons schema met de planning voor onze lessen is helemaal fout: we trappelen door de school en volgen lessen die we niet zouden moeten volgen. Maar dat is eigenlijk best leuk want zo zien we de dingen op andere manieren, en leren we veel meer bij over de Deense school. De schok die ik had op de eerste dag is zo goed als weggeëbd. Ik ben het gewoon dat de kinderen roepen en energetisch zijn, het is best doenbaar. Uiteindelijk blijkt het zelfs dat ze de les eigenlijk nog heel goed volgen, dus het lijkt vaak gewoon of ze niet aan het opletten zijn, gewoon omdat ze zo actief door de klas ronddansen.

17 april 2009 – Tivoli en concerten

Vrijdag is een topdag, ik mag samen met de kinderen een stoeltje maken in "woodwork". We zweten er op los, maar het resultaat mag er zijn, het is wel nog niet volledig klaar en het is nog in zijn ruwe versie. De kinderen van 5A vragen of de Belgische klassen geen zin hebben om met hen te pennen: in gebrekkig engels! Iets waar ik me voor ga inzetten met hart en ziel. De Bordings Friskole krijgt zijn pennenvrienden.

Dansen door Tivoli: bloemen, lichtjes, vaak sprookjesachtige sfeer… ik geniet… en dan de reden waarvoor ik eigenlijk daar was. Neen, niet de ijsjes! Het concert van Carpark North.

De laatste loodjes aan de Belgische taken en een zondagavond met de beentjes de hoogte in!

Ik moet eerlijk bekennen, dat het blog schrijven langzamerhand uit mijn neus komt gekropen. Ik doe het echt niet meer graag, ik voel me meer en meer een schrijver van gebeurtenissen die op hetzelfde manier beter iets zou gaan ervaren. Dus de volgende blogberichten zullen wat uitgemelkt lijken, maar ik trek me er niets van aan. ik heb genoeg te doen in deze laatste weken, genoeg dingen waar ik dringend nog wat van moet gaan genieten. Dus vandaag na een hele zaterdag te hebben gewerkt en een hele zondag voormiddag en namiddag te hebben gezwoegd, trek ik naar Christiania!

Paasmaandag en stagedag 1: Sprookjesprinsen en chaos.

13 april 2009 – Kus de prins…

Nadat ik een heel bijzondere lading weer naar België moest zenden. Vertrok ik verkleed als een paasei naar de verjaardag van Annelies. Daar gebeurde het onwaarschijnlijke: ze kuste een kikker en die veranderde in een prins. Als je prins zegt mag je niet kieskeurig zijn, het was geen Depp, geen Pitt en al zeker geen ander babyface type. Hij was jammer genoeg ook 100% polyester, hij paste in haar achterzak dus ik zou zeggen een "all access" vriendje. Als je een koppel bent met verlatingsangst is de mogelijkheid om je wederhelft in je achterzak rond te dragen een erg leuk gegeven. Happy birthday Annelies, ook al is die pas volgende week. Maar jij bent een gelukszakje want jij viert je varjaardag gewoon 3 keer, daar komt niet iedereen mee weg! Hiep hiep hoera.

14 april 2009 – TOTAL LOSS!

Het is 9 uur, dit betekent vergadering in de "zang en verveel je" zaal: volgens de kinderen dan toch, later zien ze deze bijeenkomsten naar het schijnt als iets moois. Maar nu zeker en vast niet, en ze zien er allemaal uit alsof de directeur krampachtig een komkommer in hun achterwerk aan het duwen is. Ik kijk mijn ogen uit, de leerlingen mogen praten, lopen rond als kippen zonder kop, lezen magazines en de ochtendkrant tijdens de les. Maar het mag, het kan geen kwaad: het vrijheidsprincipe in de Deense scholen laten het kind, kind zijn. Leren wordt hier gezien als een zaak van eigen verantwoordelijkheid, dus niet opletten en dan falen is een probleem dat de leerlingen zelf moeten oplossen en niet de leerkrachten. Voor mij is dit best verbazend, want als jongeling lijkt het me soms nuttig dat men je onder een lichte druk plaatst om je wat meer richtingsgevoel te geven. Attitudes worden niet aangekweekt, de leerlingen hun vrijheid staat de hele tijd centraal. Ergonomische stoelen, achteruit leunen en voeten op tafel, de pet mag je oplaten. Het moet geweldig zijn om leerling te zijn in een Deense school, het lijkt elke dag vakantie of heeft veel weg van het kroegleven. We stellen ons een duizendtal keer voor, op de duur rammel ik mijn visitekaartje af als een sneltrein.
De leerlingen mochten blijkbaar de week voor de paasvakantie eens voelen hoe het is om een vakantiejob te hebben (de 15-jarigen), ze vonden de ervaring geweldig en vertelden honderuit. Ik vind het goed dat de school zich zo positief bekommert over de leerlingen hun intergratie in de maatschappij.
Shout: als je iets wil vragen aan de leerkracht, roep dan hard genoeg, dan krijg jij zeker de kans om je antwoord te geven. Een gekkenhuis, ik kan er nog niet aan gewoon worden. Gelukkig kan dit gekkenhuis heel goed koken.