De laatste week blog: DE WINNER TAKES IT ALL!

Het was werkelijk hels, leuk maar hels. Van de stageschool naar het project naar de picknick naar de sociale vergadering… heen en weer geloop, niet echt een duidelijk doel. Man, ik heb nood aan een kompas: zo gaat het niet lukken om ooit de weg naar België terug te vinden. Daarbij ben ik ook nog eens hondsmoe en heb ik mijn kamer werkelijk laten ontploffen… Hoe krijg ik anders al mijn gerief in mijn koffer en rugzak. Mijn knieën knikken en ik sta te trillen op mijn benen: ik ben ongelofelijk zenuwachtig. Het woord structuur staat al lang niet meer in mijn woordenboek. Neen, dat woord ligt hier ergens tussen mijn welriekende sokken. Het is eigenlijk een wonder dat ik mijn laptop nog terugvond onder de berg papieren en met die twee halfvolle koffers in het midden van mijn hele kleine kamertje. Ik haat het trouwens ook dat ik die koffer zie, dan denk ik nog meer aan het feit dat ik er vandoor moet in enkele dagen, en ik mis al mijn vrienden in België maar ik besef ook dat ik vaarwel moet zeggen en dat maakt me heel droevig. Mijn moeheidsquotiënt vertelt me nu dat ik niet meer wil schrijven, en dat ik eigenlijk mijn laatste momenten hier moet gaan vergulden met alle anderen. So long farewell... auf wiedersehen! Goodbey!

Gelukkig word ik gesteund door het thuisfront... dank jullie wel mijn speelpleinwerkers: SPEGT!