30 januari 2009 - Grietje en bagels: wij samen bagelfretters
Vandaag was ik zo gelukkig. De eerste Belgen stromen binnen en ik ga straks op schok, met Griet. We kennen elkaar van mails en van een korte ontmoeting op de campus. Al snel veranderen we in Bagelfretters en maken Frederiksberg onveilig: en wij twee spannen de kroon als we de uitdrukking "onveilig maken" gebruiken.
31 januari 2009 - Zwembad versus "water en koekjes"
Ik spring uit mijn bed, vandaag gaan we namelijk zwemmen met de Belgen!! De S-trein op naar Herlev, en daar onze verse bakvissen Annelies en Eline oppikken. Een heel eind weer terug naar Frederiksberg, om daar in het zwembad te ontdekken dat het enkel naturistenzwemmen is na 3 uur in de namiddag. Tja... Wat doe je dan?
Meezwemmen vonden we allen geen optie: dus maakten we een lange deugddoende wandeling in Frederiksbergpark en dronken water (bij gebrek aan thee) en koekjes bij Griet op kot.
zaterdag 31 januari 2009
vrijdag 30 januari 2009
De inloopweek...
Mijn eerste week hier in Kopenhagen:
Zoeken en vinden, vastlopen in situaties en oplossingen zoeken...
Mijn Italiaanse kotgenoot leert me dat salé verwijst naar salaris, dat de Romeinse soldaten vroeger in zout werden uitbetaald.Ik hoop de Denen niet, want ze strooien hier veeeeeeel met zout! Als je van de grond likt dan proef je dus een soort van chipssmaakje. (Hihi, ik heb dat natuurlijk geprobeerd!) De Italianen leren me veel over hun cultuur, en helpen me bij het vinden van mijn weg! Ik heb een interessante soep gegeten (typisch Italiaans) met Parmesan, bonen en granen. Het was erg lekker, in ruil heb ik Belgische chocolade uitgedeeld.
Wow, ik ben vandaag naar de commune geweest, verschrikkelijk! Ik heb me nog nooit niemand gevoeld. Ik dacht dat ik me moest laten inschrijven in het register, omdat dat op onze infobrochure stond. Maar eigenlijk is dat pas vanaf je meer dan 3 maanden hier bent, voor mij geldt dat dus niet. Dat wist ik echter niet en ik stond daar met mijn paspoort en mijn Engelse woordenschat. Ze behandelden me als een politieke vluchteling met een strafblad van hier tot in Tokio, en dat is ver. Een bepaald papier dat mijn CPR-nummer moest aanvragen had ik niet... natuurlijk niet, want ik had het niet nodig. En mensen hebben me nog nooit zo minderwaardig laten voelen, ze hebben me daar op de vingers getikt en gezegd dat ik nu eigenlijk een schim ben in hun mooie Kopenhagen, dat als er iets met me gebeurt dat onbelangrijk is en dat het nieuws nooit tot bij mijn dierbaren zal raken. Wat een welkom!
Ik loop hier elke dag 3 km, ik schrijf aan mijn roman, maak mijn taak voor internationalisering en teken verder aan mijn schetsen. Je kan zeggen dat ik me comfortabel genesteld heb... Ik verlang echter enorm naar de komst van de andere Erasmussers, en zeker ook naar de lessen! Ik kan niet wachten tot zaterdag, dan stromen er enkele Belgjes binnen door terminal 2.
Zoeken en vinden, vastlopen in situaties en oplossingen zoeken...
Mijn Italiaanse kotgenoot leert me dat salé verwijst naar salaris, dat de Romeinse soldaten vroeger in zout werden uitbetaald.Ik hoop de Denen niet, want ze strooien hier veeeeeeel met zout! Als je van de grond likt dan proef je dus een soort van chipssmaakje. (Hihi, ik heb dat natuurlijk geprobeerd!) De Italianen leren me veel over hun cultuur, en helpen me bij het vinden van mijn weg! Ik heb een interessante soep gegeten (typisch Italiaans) met Parmesan, bonen en granen. Het was erg lekker, in ruil heb ik Belgische chocolade uitgedeeld.
Wow, ik ben vandaag naar de commune geweest, verschrikkelijk! Ik heb me nog nooit niemand gevoeld. Ik dacht dat ik me moest laten inschrijven in het register, omdat dat op onze infobrochure stond. Maar eigenlijk is dat pas vanaf je meer dan 3 maanden hier bent, voor mij geldt dat dus niet. Dat wist ik echter niet en ik stond daar met mijn paspoort en mijn Engelse woordenschat. Ze behandelden me als een politieke vluchteling met een strafblad van hier tot in Tokio, en dat is ver. Een bepaald papier dat mijn CPR-nummer moest aanvragen had ik niet... natuurlijk niet, want ik had het niet nodig. En mensen hebben me nog nooit zo minderwaardig laten voelen, ze hebben me daar op de vingers getikt en gezegd dat ik nu eigenlijk een schim ben in hun mooie Kopenhagen, dat als er iets met me gebeurt dat onbelangrijk is en dat het nieuws nooit tot bij mijn dierbaren zal raken. Wat een welkom!
Ik loop hier elke dag 3 km, ik schrijf aan mijn roman, maak mijn taak voor internationalisering en teken verder aan mijn schetsen. Je kan zeggen dat ik me comfortabel genesteld heb... Ik verlang echter enorm naar de komst van de andere Erasmussers, en zeker ook naar de lessen! Ik kan niet wachten tot zaterdag, dan stromen er enkele Belgjes binnen door terminal 2.
woensdag 28 januari 2009
Denemarkiaans mooi plekje
Ontdekking van de eeuw!!!
Het mooiste plekje in Kopenhagen midden in een wijk?
Let vooral op het mooie weer... ook al is het grijs, het is warmer dan in België...
ik loop hier rond in mijn trui, voorlopig toch nog...
Het mooiste plekje in Kopenhagen midden in een wijk?
Let vooral op het mooie weer... ook al is het grijs, het is warmer dan in België...
ik loop hier rond in mijn trui, voorlopig toch nog...
zaterdag 24 januari 2009
De inloopweek...
24 januari 2009 -
Ik sta om 5.45u op om mijn trein in Cochem Bahnhof te halen. Gisteren was het afscheid best zwaar, maar ik kijk enorm uit naar mijn tijd in Kopenhagen. Ik ben alleen een beetje zenuwachtig, het netwerk van treinen en overstappen en sleuren met de koffer en de rugzakken leek me een harde noot om te kraken. Mijn ouders en mijn jongste zus vergezellen me tot in Koblenz, vandaaruit zal ik het alleen moeten doen.
Ik kom aan in Koblenz en mijn trein naar Hamburg heeft een uur vertraging, ik moet mezelf dus bestempelen als verdwaalde reiziger omdat de trein die rechtstreeks naar Kopenhagen gaat in Hamburg vertrekt... en ik hier vast zit in Koblenz.
Gelukkig pas ik me snel aan... De route is stevig veranderd en ik moet zeker 3 keer meer overstappen maar het lukt me best. Meer tijd om aan mijn roman te schrijven denk ik in mezelf. Mijn mp3 speler is wel al snel leeg, jammer...
's Avonds ontmoet ik nog een Duits meisje, ik ben blij dat ik bijna vlekkeloos Duits spreek, samen met haar kijk ik de film " Das Mädchen und der Fuchs" prachtige film maar we konden hem niet uitkijken.
In het hoofdstation van Kopenhagen wacht mijn begeleiding, ik praat honderduit over mijn reis en de jongen zet me veilig af in mijn nieuwe woonst. Doodop val ik neer op mijn bed! Oef... het is hier geweldig, ik vind mijn kot prachtig. Lise Bostrup is zelf een professor aan de unief, ze komt met me praten en vindt het fijn dat ik Duits kan spreken. Ik ben tevreden en praat wat met Marco, een 37-jarige Italiaan die weerom heel mijn reisgeschiedenis moet aanhoren.
Ik sta om 5.45u op om mijn trein in Cochem Bahnhof te halen. Gisteren was het afscheid best zwaar, maar ik kijk enorm uit naar mijn tijd in Kopenhagen. Ik ben alleen een beetje zenuwachtig, het netwerk van treinen en overstappen en sleuren met de koffer en de rugzakken leek me een harde noot om te kraken. Mijn ouders en mijn jongste zus vergezellen me tot in Koblenz, vandaaruit zal ik het alleen moeten doen.
Ik kom aan in Koblenz en mijn trein naar Hamburg heeft een uur vertraging, ik moet mezelf dus bestempelen als verdwaalde reiziger omdat de trein die rechtstreeks naar Kopenhagen gaat in Hamburg vertrekt... en ik hier vast zit in Koblenz.
Gelukkig pas ik me snel aan... De route is stevig veranderd en ik moet zeker 3 keer meer overstappen maar het lukt me best. Meer tijd om aan mijn roman te schrijven denk ik in mezelf. Mijn mp3 speler is wel al snel leeg, jammer...
's Avonds ontmoet ik nog een Duits meisje, ik ben blij dat ik bijna vlekkeloos Duits spreek, samen met haar kijk ik de film " Das Mädchen und der Fuchs" prachtige film maar we konden hem niet uitkijken.
In het hoofdstation van Kopenhagen wacht mijn begeleiding, ik praat honderduit over mijn reis en de jongen zet me veilig af in mijn nieuwe woonst. Doodop val ik neer op mijn bed! Oef... het is hier geweldig, ik vind mijn kot prachtig. Lise Bostrup is zelf een professor aan de unief, ze komt met me praten en vindt het fijn dat ik Duits kan spreken. Ik ben tevreden en praat wat met Marco, een 37-jarige Italiaan die weerom heel mijn reisgeschiedenis moet aanhoren.
donderdag 22 januari 2009
woensdag 14 januari 2009
Verrassing
Ik heb ooit eens op een regenachtige namiddag een vriendin bezocht, samen hebben we dit liedje in elkaar gestoken... Wat in het begin een grap was, bleek toch nog iets moois te worden!
Het programma "Fruity loops" en een namiddag "experimenteren" brachten het volgende nummer op:
Discover Unknown!
Abonneren op:
Posts (Atom)