Mijn kamer: let vooral op het prachtige KAHO Sint-Lieven vestje, reclame in het buitenland!Mijn eerste week hier in Kopenhagen:
Zoeken en vinden, vastlopen in situaties en oplossingen zoeken...
Mijn Italiaanse kotgenoot leert me dat salé verwijst naar salaris, dat de Romeinse soldaten vroeger in zout werden uitbetaald.Ik hoop de Denen niet, want ze strooien hier veeeeeeel met zout! Als je van de grond likt dan proef je dus een soort van chipssmaakje. (Hihi, ik heb dat natuurlijk geprobeerd!) De Italianen leren me veel over hun cultuur, en helpen me bij het vinden van mijn weg! Ik heb een interessante soep gegeten (typisch Italiaans) met Parmesan, bonen en granen. Het was erg lekker, in ruil heb ik Belgische chocolade uitgedeeld.
Wow, ik ben vandaag naar de commune geweest, verschrikkelijk! Ik heb me nog nooit niemand gevoeld. Ik dacht dat ik me moest laten inschrijven in het register, omdat dat op onze infobrochure stond. Maar eigenlijk is dat pas vanaf je meer dan 3 maanden hier bent, voor mij geldt dat dus niet. Dat wist ik echter niet en ik stond daar met mijn paspoort en mijn Engelse woordenschat. Ze behandelden me als een politieke vluchteling met een strafblad van hier tot in Tokio, en dat is ver. Een bepaald papier dat mijn CPR-nummer moest aanvragen had ik niet... natuurlijk niet, want ik had het niet nodig. En mensen hebben me nog nooit zo minderwaardig laten voelen, ze hebben me daar op de vingers getikt en gezegd dat ik nu eigenlijk een schim ben in hun mooie Kopenhagen, dat als er iets met me gebeurt dat onbelangrijk is en dat het nieuws nooit tot bij mijn dierbaren zal raken. Wat een welkom!
Ik loop hier elke dag 3 km, ik schrijf aan mijn roman, maak mijn taak voor internationalisering en teken verder aan mijn schetsen. Je kan zeggen dat ik me comfortabel genesteld heb... Ik verlang echter enorm naar de komst van de andere Erasmussers, en zeker ook naar de lessen! Ik kan niet wachten tot zaterdag, dan stromen er enkele Belgjes binnen door terminal 2.
Zoeken en vinden, vastlopen in situaties en oplossingen zoeken...
Mijn Italiaanse kotgenoot leert me dat salé verwijst naar salaris, dat de Romeinse soldaten vroeger in zout werden uitbetaald.Ik hoop de Denen niet, want ze strooien hier veeeeeeel met zout! Als je van de grond likt dan proef je dus een soort van chipssmaakje. (Hihi, ik heb dat natuurlijk geprobeerd!) De Italianen leren me veel over hun cultuur, en helpen me bij het vinden van mijn weg! Ik heb een interessante soep gegeten (typisch Italiaans) met Parmesan, bonen en granen. Het was erg lekker, in ruil heb ik Belgische chocolade uitgedeeld.
Wow, ik ben vandaag naar de commune geweest, verschrikkelijk! Ik heb me nog nooit niemand gevoeld. Ik dacht dat ik me moest laten inschrijven in het register, omdat dat op onze infobrochure stond. Maar eigenlijk is dat pas vanaf je meer dan 3 maanden hier bent, voor mij geldt dat dus niet. Dat wist ik echter niet en ik stond daar met mijn paspoort en mijn Engelse woordenschat. Ze behandelden me als een politieke vluchteling met een strafblad van hier tot in Tokio, en dat is ver. Een bepaald papier dat mijn CPR-nummer moest aanvragen had ik niet... natuurlijk niet, want ik had het niet nodig. En mensen hebben me nog nooit zo minderwaardig laten voelen, ze hebben me daar op de vingers getikt en gezegd dat ik nu eigenlijk een schim ben in hun mooie Kopenhagen, dat als er iets met me gebeurt dat onbelangrijk is en dat het nieuws nooit tot bij mijn dierbaren zal raken. Wat een welkom!
Ik loop hier elke dag 3 km, ik schrijf aan mijn roman, maak mijn taak voor internationalisering en teken verder aan mijn schetsen. Je kan zeggen dat ik me comfortabel genesteld heb... Ik verlang echter enorm naar de komst van de andere Erasmussers, en zeker ook naar de lessen! Ik kan niet wachten tot zaterdag, dan stromen er enkele Belgjes binnen door terminal 2.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten