Samen wandelen we door de gangen van KDAS op zoek naar het lokaal waar onze koorsessies zullen plaatsvinden. De hele weg sleept mijn lip over de vloer van de campus, van verbazing wel te verstaan. Deze school moet een vermogen hebben. Er zijn lokalen speciaal ingericht voor mode en textiel die Dries Van Nooten waardig zijn. Voor de muzikanten zijn er verschillende geluidsdichte lokalen en oefenzalen: deze lokalen zijn tot in de nok gevuld met instrumenten van metalofonen tot vleugelpiano’s. KDAS heeft ook twee ICT-ruimtes die speciaal zijn ontworpen voor muzikanten en kunstenaars. De ene ruimte bevat materiaal voor digitale grafische kunst en de andere lijkt wel een opnamestudio. Ook al zit ik hier noordelijk: ik ben even het Noorden kwijt. Helemaal van mijn melk (in Denemarken hebben ze een heus arsenaal aan keuzemogelijkheden op vlak van melk), trek ik naar de volgende les: IT introduction.
In deze les krijgen we een inleiding op het programma Skolekom, een soort van Toledo. Alles KAHO-studenten hebben binnen de minuut onder de knie hoe ze met het programma moeten werken. We krijgen dan ook zo’n intensieve en volledige ICT-vorming dat werken met een eenvoudig programma als dit een fluitje van een cent is. Skolekom is minder handig dan Toledo en heeft minder duidelijke mappen, maar het communicatiesysteem werkt wel vlot: je kan namelijk zien wanneer een leerling iets gelezen heeft, je kan mails terug nemen, je kan chatten met elkaar in een soort van café (zowel over schoolonderwerpen als over vrije tijd).
De les was dus minder interessant dan verwacht, maar totale tijdverspilling was het ook niet. Nu kregen we de kans om onze medestudenten beter te leren kennen, en lachten ons ook nog eens een kriek. Want "sluiten" is in het Deens "slet". Je kan je dus voorstellen dat de leerkracht vooraan in de klas geweldige zinnen bouwde met dit kleine eigenlijk onschuldige woordje. Uiteindelijk leerden alle internationale studenten hun eerste woordje Nederlands: jammer genoeg was dit het woordje "slet". Humor is gelukkig universeel. En wat betreft deze initiatieles Nederlands: wij wassen onze handen in onschuld.
4 februari 2009 – Patriotisch royalisme en The Notebook
Lene (Jaja, we weten ondertussen al dat we onze leerkrachten aanspreken met de voornaam.) gaf ons een inleiding op de koninklijke stamboom. Een grondige analyse van het Deense koningshuis: zelfs pittiger dan een aflevering "Royalty" op de VTM, dit volgens onze betrouwbare bron: Annelies. Een projectie van de hoogtepunten van Kopenhagen sloot aan bij de leuke gossipverhalen van het koningshuis. En aan het einde toonde ze ons nog een overzicht van de Dogme-films. Films die specifiek van belang zijn voor Denemarken. "Alles live, alles natuurlijk: geen moord dus als er geen echte moord plaatsvindt, wat resulteert in: geen moord."
Na deze visueel prikkelende les, trokken we met onze Vlaamse Fantastic Five: Griet, Annelies, Eline, Jef en ik, naar het huis van Eline en Annelies. Waar we een zalige schotel lasagne verorberden en eens even konden uitblazen op de Vlaamse manier: kaarten, lachen en eten. Daar maakten we ook kennis met de Deense lekkernij "Fløddebollen", onze "Mellowcakes" maar dan een pak groter. Gewoon de naam al maakte dat we spontaan in het lachen ontsproten en Annelies liet ons dan ook nog eens verder doorgrinniken met haar perfecte imitatie van haar huurder en huisgenoot "Søren" (die volgens de twee meisjes met een reden "Zeuren" noemt). Klampenborg en Fløddebollen zullen vanaf deze dag woorden zijn die ik niet kan uitspreken zonder spontaan in lachtranen uit te springen. Jef had na een tijdje genoeg van al dat vrouwelijk oestrogeen. En besloot wijs als hij is ons te verlaten. De meiden kropen dus voor een film "The Notebook"…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten